رفتيم روستاي مادربزرگم. حدودا 35 نفري بوديم, باغ يكي از فاميلا . تو باغ زير انداز انداختيم و واسه نهار در حد رودل كباب خورديم.با كلي اصرار چند نفري راضي شدن كه بريم كافر قلعه . روي يه تپست با شيب زياد, كه بالا رفتن ازش مكافاتيه .مسيرش زيباست,درخت...چمن...بوته...و  پر از سنگاي بزرگيه كه روشون علامت و نقاشيه و زيرشون حفره كندن قديما راهزنا گنجاشون رو اونجا مخفي مي كردن .و بالاخره به كافر  قلعه رسيديم, البته چيزي از از قلعه نمونده بود. سطحشو  كنده بودن, ميگن از اونجا يه راه زيرزمينيه چند كيلومتري وجو داره واسه فرار.(اين داستانا, بودن تو اينجاها, منو مسحور مي كنه... يه جور لمس گذشتست, انگاري جلوي چشام يه فيلمي داره پخش مي شه از زندگيه اونا, يا مث اينكه من برگشتم به اون زمانو دارم نگاشون مي كنم, انگار همشون زندن و من فقط يه روحم ...)

برگشت  رفتيم رودخونه ( راه رفتن تو آب سرد عاليه ...سرماش تو تمام تنت پخش مي شه, كم كم پاهات سر مي شه و من عاشق اين حسم...)

غروب رسيديم  باغ پيش بقيه شام خوشمزه و گپ و گفت تا 12 شب.

امسال اما تا 2 خوابيدم, پا شدم لوبيا خوردم, خواهرم گفت بريم رو تراس بشينيم و من و 2 تا خواهرام رفتيم تو فضاي خاليه تراس كه 70 سانت در 1 متر بود, زيرانداز پهن كرديمو چايي و شكلات خورديم و  ورق بازي كرديم ..آخرش اما من نفهميدم كي بازيو برد...